Hoe The Time Hub is ontstaan

Als ik hier nu van de brug rijd, dan ben ik ervan af.

Dat is de gedachte die door mijn hoofd flitst wanneer ik in maart 2019 op terugweg ben van een jobbeurs in Leuven en over een hoge brug rijd. “Als ik nu gewoon even stevig mijn stuur naar rechts draai, dan ben ik ervan af. Dan ben ik van de drukte af.” Ik. Was. Op.

Al een aantal jaar werkte ik als recruiter voor een IT consultancy bedrijf. IT consultants zijn een gegeerd ras, wat betekent dat je als recruiter aan een hoge snelheid dient te werken om je kandidaten tijdig op te volgen, nieuwe mensen te vinden en open posities in te vullen. 

De afgelopen jaren was de workload, druk en snelheid van de job alleen maar gestegen want elk jaar opnieuw moesten we meer mensen aanwerven, meer posities vullen en natuurlijk meer omzet draaien. Februari tot mei was bovendien de drukste periode van het jaar, waarin de dagen stampvol zaten met jobbeurzen, events, workshops, interviews, telefoontjes en mails.

Dus gebruikte ik de tactiek die ik tot dan toe geleerd had: harder werken. Ik zocht productiviteitstips & tricks op om met de workload om te gaan en probeerde zo snel mogelijk door mijn takenlijst heen te werken.

Het was een tactiek die me de afgelopen jaren ontzettend veel had bijgebracht en me zelfs de bijnaam ‘De Mitraillette’ had opgeleverd, omwille van mijn capaciteit om snel taken af te vinken. ‘Duracel konijn’, was een term die ook wel nog eens gebruikt werd. Het was een werkwijze die me geholpen had om tijdens mijn studententijd het schrijven van een thesis te combineren met een master, een jaar als voorzitter van het praesidium van mijn studentenvereniging, een rijkelijk sociaal leven, een lief in Leuven en een familie in Kortrijk.

Gewoon doorduwen, dat was de enige logica die ik kende. En die tot dan toe fantastisch goed gewerkt had. Maar op dat moment begon het systeem te falen. Sinds het begin van het jaar had ik het gevoel alsof het pompen of verzuipen was, en dat verzuipen kwam steeds dichterbij. Het maakte niet uit hoe hard ik werkte, hoeveel uren ik klopte, ik kreeg mijn ellenlange takenlijst gewoon niet afgewerkt.

Ik werkte ‘s avonds en in het weekend door, naast alle sociale verplichtingen die er nog eens bijkwamen. Mijn partner moest op zijn tippen lopen, want elke huishoudelijke taak die nog op mijn bord terecht kwam, was een druppel te veel. Bovendien begon ik steeds meer fouten te maken en kandidaten te vergeten, waardoor ik niet aan de hoge standaarden kon voldoen. Elke dag opnieuw had ik het gevoel alsof ik faalde.

Fysiek sliep ik slecht, ik had last van continue maag-en darmklachten waardoor ik me liet onderzoeken zonder resultaat en liep permanent vermoeid rond. De weken voor het brugincident was ik bovendien al meerdere keren thuisgeschreven door de huisarts voor een korte periode met het verdict ‘spanningshoofdpijn’.

Op de brug kraakte ik. Maar gelukkig maar even. Op dat moment ging er een nieuwe gedachte door mijn hoofd, een concrete vraag. “Hoe had dit kunnen gebeuren?” Ik was de productieve Ellen. De mitraillette. Het Duracel konijn.

Ik was de persoon die tijdens haar eerste job meteen opzocht hoe ze haar mailbox efficiënter kon aanpakken met folders en regels om sneller door de mails te geraken. Ik was de persoon die geobsedeerd was door productiviteitstips & tricks. Ik was de persoon die elke dag bomvol energie zat en met een enorme snelheid en focus kon doorwerken. Ik was ambitieus, een harde werker, een persoon met een ‘can do’ mentaliteit. Ik wou alles goed doen, voor iedereen.

Misschien lag het aan mij. Misschien moest ik gewoon wat strikter plannen. Nog wat harder werken. Misschien waren er productiviteitstips die ik nog niet ontdekt had. Het probleem was dat ik net diezelfde tactiek de afgelopen maanden consistent had toegepast. Ik had geprobeerd om beter te plannen, slimmer te werken, sneller te werken. En het had niets uitgehaald…

En nu was ik tot op een punt gekomen waarop ik van een brug wou rijden. Gewoon om een einde te maken aan die enorme workload, stress en druk. En als mijn leven op dat moment gedaan zou zijn, wat zou ik er dan van vinden? Ik zou dik spijt hebben dat ik zo hard gewerkt had. Ik zou dik spijt hebben van het feit dat ik zo weinig van het leven genoten had. Ik zou dik spijt hebben over hoe ik mijn tijd had besteed.

Als dat geen alarmbel is.

Ik liet de brug aan me voorbij gaan en draaide de knop om. Ik wou leven, en wel op een andere manier. De dag erna nam ik temidden de drukte vrijaf en ging ik lang en hard nadenken. Waarom en voor wie werkte ik zo hard? Ik kon geen betere antwoorden bedenken dan voor het geld, voor mijn gevoel van eigenwaarde omdat ik productief en hard werkte en om het klassieke beeld van succes in de maatschappij te benaderen.

Allemaal antwoorden waarvan ik besefte dat ze niet goed genoeg waren. Ze waren het niet waard om over mijn eigen grenzen te gaan en al zeker niet voor een langere periode aan een stuk. Ze waren het niet waard om mijn kostbare tijd, aandacht en energie in te investeren. Dat exacte moment zorgde voor een ommezwaai. Ik ging mijn leven en werk door een hele andere bril bekijken. Eentje waarin ik ging experimenteren met een andere aanpak, een nieuwe definitie van productiviteit en succes. Een definitie die de brug wou leggen tussen werk en welzijn.

Op het werk creëerde ik helderheid in mijn takenpakket. Ik besloot zelf te kiezen waar mijn prioriteiten lagen om mijn kandidaten optimaal op te volgen en te begeleiden. Doordat het brugmoment kraakhelder in mijn geheugen gegrift was, creëerde ik een je m’en foutisme voor alles wat me niet dichter bij mijn prioriteiten kwam en leerde ik gemakkelijker nee zeggen.

Ik stond stil bij welke taken me energie gaven en welke niet en focuste me op de eerste categorie. Ik liet me niet meer uit het lood slagen door collega’s aan mijn bureau en door onverwachte mailtjes door mijn notificaties allemaal uit te zetten en ervoor te zorgen dat ik steeds onbereikbaarder was door vaker in een aparte ruimte te gaan werken. Mijn laptop liet ik op het werk en ik gooide alle werkapps van mijn telefoon. Begrijp me niet verkeerd: ik wou mijn job nog steeds goed doen en werkte nog steeds hard, maar op een andere manier. Vanuit rust en ratio en niet langer vanuit een opgejaagd en onproductief gevoel.

Ook privé besloot ik dat er zaken moesten veranderen. Ik hield grote kuis in mijn sociale contacten en nam afscheid van vriendschappen die al langere tijd meer energie vroegen dan ze gaven. Ik ontdekte dat ik introvert ben, wat betekent dat ik van nature uit mijn batterijen in mijn uppie moet opladen. Voor mijn agenda betekende dit dat ik zondagen schrapte uit mijn agenda zodat ik iets voor mezelf kon doen. We schakelden een poetshulp in, want no way dat ik nog uren van mijn tijd zou investeren in iets wat ik niet graag deed en iemand anders beter en sneller kon.

Elke dag voelde aan als een geschenk. Een nieuwe 24 uur die ik cadeau had gekregen en die ik niet had gehad als ik mijn stuur helemaal naar rechts had gedraaid die dag. Dus het was mijn ultieme verantwoordelijkheid om die 24 uur te geven aan wie en wat er voor mij echt toe doet.

Zes maanden na het brugincident voelde ik me productiever dan ooit. Ik sliep beter, had ontzettend veel energie en stond vrolijker in het leven. Elke dag sloot ik mijn laptop met een voldaan gevoel, wetende dat ik mijn tijd aan mijn belangrijkste prioriteiten gegeven had. Allemaal doordat ik mijn grenzen in mijn tijd beter wist aan te geven, mijn aandacht gaf aan mijn belangrijkste prioriteiten en dan pas probeerde sneller en slimmer te werken.

Vijf jaar later draag ik nog altijd de lessen mee van dat moment op de brug. Als ik heel eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat écht vertragen nog altijd geen second nature geworden is. Daar heb ik minstens nog eens 5 jaar voor nodig om die aloude gewoontes en gevoelens uit mijn systeem te krijgen. Het is een work in progress maar ik kan wel vol trots zeggen dat ik elke dag tevreden ben over aan wie en aan wat ik mijn tijd, aandacht en energie geef.

Als ik vandaag zou sterven, dan zou ik vol dankbaarheid terugkijken op de mooie en bewuste herinneringen die ik gemaakt heb met wie ik lief heb. Als ik vandaag zou sterven, dan zou ik vol trots terugkijken op het feit dat ik bewust wat trager ga in mijn ondernemersdroom zodat ik voldoende tijd kan doorbrengen met mijn zoon van twee. Want die tijd krijg ik nooit meer terug. Als ik vandaag zou sterven, dan zou ik me er in kunnen berusten omdat ik mijn tijd optimaal heb geïnvesteerd. Wat een wereld van verschil.

En wat met die job uit 2019? Hoewel ik door mijn nieuwe strategieën productiever werd dan ooit en steeds vlotter kandidaten aanwierf, besloot ik de job vaarwel te zeggen.

De ondernemerskriebel zat al langer in me, en eindelijk wist ik welk bedrijf ik zou gaan opstarten. Ik zou anderen hun brugmoment besparen door mijn nieuwe definitie van productiviteit te verspreiden.

Eentje waarin we streven naar harmonie tussen werk en privé. Eentje waarin we streven naar harmonie tussen rust en resultaat. Eentje waarin we hard werken zolang het plezant blijft, en zonder schuldgevoel een stap terugzetten Eentje waarin we onze kostbare tijd, aandacht en energie geven aan wie en wat er echt toe doet. Eentje met een nieuwe definitie van productiviteit en time management. Daarover vertel ik je graag meer in een volgende aflevering. Tot dan.